Po noći je grmjelo, Sveti Ilija Gromovnik najavio je svoj dan, opažaju Vukomeričke gorice. Minijaturna crkva u Auguštanovcu, koja mu je posvećena, sagrađena je kao zvonara 1926. ili prema Badurini 1910. godine. Proširena je 1975. i ponovno obnovljena 2004. godine. Za jedne vremenske nepogode 1953. godine u zvonara je, dok je zvonio na uzbunu, udarila i usmrtila munja. Nakon te nesreće zvonaru su posvetili sv. Iliji, zaštitniku od groma, pa od tada mještanima služi kao kapelica.
Ilija je bio starozavjetni prorok, borac protiv idolopoklonstava, isposnik, pustinjak, čudotvorac, jedan od rijetkih starozavjetnih pravednika koje istočna i zapadna Crkva slave kao svoje svece. Osobito je čašćen kod Slavena, pa tako i u našim zemljama, gdje je asocijacijom na motiv uzlaska na nebo u vatrenim kolima zamijenio starija, pretkršćanska vjerovanja (“Ilija gromovnik”). Stara tradicija smatra ga utemeljiteljem reda karmelićana, koji su mu širili kult i u svojim crkvama razvili velike ikonografske cikluse iz njegova života. Ikonografija prikazuje Iliju kao mršavog, ćelavog a bradatog muškarca odjevenog u kostrijet ili u habit karmelićana. Atributi su mu: gavran, plameni mač, plameni kotač, kola. Biblijski opis njegova života pružio je mnogo ikonografskih tema kao što su Ilija u pustinji (gavrani mu donose svako jutro kruh, a navečer meso), Ilija umnaža hranu udovice iz Sarpete, Ilijina suša i Ilijina kiša, Ilija mogli od Boga smrt, Pozvanje Elizeja, Ilija razdvaja vode Jordana, Ilija proriče smrt kralju Ahabu.
Ilija ne umire prirodnom smrću, nego biva živ uzet na nebu u ognjenim kolima u koja su zapregnuti ognjeni konji. Elizej, koji gleda taj prizor, razdire na prsima svoje haljine i uzima Ilijin proročki plašt koji je Iliji, kod uzlaska na nebo, pao. Najučestaliji ikonografski motiv o proroku Iliji je upravo taj uzlazak na nebo u ognjenim kolima i pojavljuje se već od 3. i 4. stoljeća u slikarstvu katakomba i na plastici starokršćanskih sarkofaga.
